Mete Erker (1971) is een Nederlandse tenorsaxofonist, hij groeide op in een gezin met een Turkse vader en een Nederlandse moeder. Al heel jong begon hij met klarinet, op zijn 18de stapte hij over naar de saxofoon, in 1989 studeerde hij af aan het Rotterdams Conservatorium. Hij speelde samen met o.a. Peter Erskine, David Liebman en Winston Mankuku, hij was lid van het Artvark Saxophone Quartet, het collectief Estefest met Anton Goudsmit, Jeroen van Vliet en Oene van Geel en zijn eigen formatie het Mete Erkel Trio. Dit is zijn 12de cd onder eigen naam. Jeroen van Vliet (1965) is een van de top jazzpianisten in Nederland, hij speelde met Eric Vloeimans in Gate Crash en met Bram Stadhouders, Frans van der Hieven en Etienne Nilesen, Michael Moore en Mete Erker. Dit is zijn 17de album en het tweede met Mete Erker.

Een duo met piano en tenorsaxofoon is een vrij zeldzame combinatie, ook in de jazzwereld. Beide muzikanten blinken uit door hun lyrische muzikale kwaliteiten waardoor dit album een waar genoegen is voor de echte muziekliefhebber. Kortom de muziek waar de radio luisteraar in Nederland al jarenlang van verstoken is. Jeroen van Vliet is mij al langer bekend maar Mete Erker is een nieuw fenomeen voor mij, maar het is nooit te laat om weer een nieuwe ster te ontdekken in de toch al zo rijke Nederlandse jazzscene. Wat deze twee, inmiddels gerenommeerde muzikanten hier hebben neergelegd in het BIM Huis in 2021 is een bijzonder fraai staaltje van waartoe de hedendaagse Nederlandse jazz in staat is, we liepen ooit al voorop met de eigenzinnige en humoristische avant-garde van Breuker, Mengelberg en Loevendie en nu blinken we uit in de fraaie klanken van Yuri Honing, Eric Vloeimans en o.a. dit duo, overigens kan hetzelfde gezegd worden over de Belgische jazz, met mensen als Jef Neve, David Lynx , AKA Moon en “oldtimer” Philip Catherine scoren ze misschien nog wel hoger als er überhaupt een Europese rangorde zou bestaan. Maar die is er gelukkig niet maar duidelijk is wel dat in mijn oren de Europese jazz verder is geëvolueerd dan die in de geboortegrond Amerika, een mening die niet iedereen zal delen, maar discussie staat vrij.

Ik dwaal af, het gaat hier tenslotte over het album “In” van Erker en Van Vliet, een duo met piano en sax, ik schreef het al, kan dat interessant zijn, ja welzeker, deze muziek klinkt als balsem voor de ziel om weer eens een oude uitdrukking van stal te halen. De composities zijn min of meer gelijk verdeeld, vijf van Mete en zes van Jeroen, verwacht geen duidelijke melodieën, het is hier toch een goedwillende krachtmeting van elkaar aftasten in de zin van improviseren en reageren. Het openingsnummer “Source” wordt gedragen door fraaie pianoklanken waar de sax van Mete zich omheen kronkelt. In “Spellbinder” doet het gedragen spel van Mete mij zo nu en dan denken aan het geluid van Jan Garbarek. In “BalaBala” is er een knap samenspel tussen Mete die een ritmisch geluid produceert door zijn saxofoon kleppen licht te toucheren en Jeroen die de pianosnaren beroert, het resultaat is een uitermate swingend geheel. Ook in “Down Down Down” is het genieten geblazen vooral door de spannende opbouw van het nummer met een zich steeds herhalend pianopatroon, knap gedaan. Met de gedragen klanken van “The Other Side” wordt deze fraaie cd vol ingetogen muziek afgesloten, een prachtig album dat al menig keer met veel genoegen is beluisterd.

Jan van Leersum.